Kotleciki mielone z pęczakiem

Gotować lubię, tego się nie wyprę :) Ale są takie dni, kiedy nie mam ani pomysłu, a czasami też ochoty, na stanie w kuchni i mieszanie w garnkach. Czasami od razu po pracy muszę odprowadzić Hanię na tańce, albo wracamy razem do domu i mam 40 minut, żeby coś ugotwać, zjeść i lecieć dalej, bo z dnia poprzedniego niewiele w lodówce zostało.  Czasami idę z nią coś zjeść "na wagę". Nie narzekamy. Obie wybieramy to, co lubimy (ona: ryba, kluseczki i czerwona kapusta, a ja szpinak, kasza gryczana i również ryba). I pogadać razem fajnie możemy. 

Z dwójką dzieci rzadko chodzimy do restauracji. Jeżeli całą rodziną, to najczęściej latem i tam, gdzie jest ogródek i trochę miejsca dla dzieci. Wśród opolskich lokali wygrywa Radiowa. W centrum, z pięknym zielonym ogrodem, z pasującym nam menu. Można usiąść, mieć dzieci na oku i chwilę odpocząć, zanim obiad zostanie podany. Do restauracji (do środka) raczej z dziećmi nie chodzimy. Za dużo kosztownego stresu... :) Znamy naszą ukochaną dwójkę i dobrze wiemy, że nie ma czegoś takiego jak spokojne zamówienie dania z karty, a następnie zatopienie się w rodzinnej rozmowie, w oczekiwaniu na podanie obiadu, przy pięknym i głębokim głosie Diany Krall gdzieś w głośnikach.  He he :) 

Już w pierwszej minucie odzywa się pierwsze: tato luuuudzi mi się! (Franek jeszcze nie poznał słowa "nudzi", a my go nie poprawiamy, bo ja baaaardzo lubię te przeinaczenia). Za chwilę odzywa się drugie: długo jeszcze??? Ja nie chcę ryby! Ja nie będę jadł mięska! Nie zamawiaj mi nic zielonego! Przy tej całej dyskusji trzeba jeszcze uważać na samościągające się obrusy i samobujające się krzesła... Och, zapomniałabym dodać. Czasami zamówiony sok, woda czy inna zupa też same potrafią się wylać... Tak więc dla dobra własnego portfela, dla dobra własnego zdrowia psychicznego i w trosce o zdrowie innnych - jadamy raczej w domu. Ewentualnie stołujemy się u teściów :)

Marząc więc o pięknie podanym daniu w restauracji, zjedzonym w ciszy i spokoju, zapraszam Was na kotleciki zrobione w części "z wczorajszego obiadu". Mówiąc wprost: z resztek kaszy jęczmiennej, z którą nie wiedziałam co zrobić a szkoda było wyrzucić. Za chwilę wykorzystałabym ją pewnie w kutii, ale to jeszcze trochę czasu ;) Do tego cała reszta jak do klasycznych kotletów mielonych. Wyszło lepiej niż się spodziewałam!

Składniki:

• 500 g mięsa mielonego (wieprzowego lub wołowo-wieprzowego)
• 1szklanka ugotowanej kaszy jęczmiennej pęczak 
• 1 jajko
• ok. 3 łyżki bułki tartej 
•  ½ szklanki ciepłego mleka (lub wody)
• 1 nieduża cebula
• 1 ząbek czosnku
• ulubione zioła świeże lub suszone (tymianek, mięta, koperek)
• sól, pieprz do smaku 

oraz

•  2-3 łyżki bułki tartek
• masło + olej do smażenia (pół na pół)

Przygotowanie:

1. Kaszę płuczemy na sicie, a następnie gotujemy, aż będzie miękka. Gotuję ją w proporcjach: ½ szklanki suchej kaszy na 1 szklankę osolonej wody, do tego 1 łyżeczka masła. W razie potrzeby, gdy kasza jest gęsta ale jeszcze twarda, dolewam trochę wody. Odstawiamy do wystudzenia.
2. Cebulę kroimy w bardzo drobną kostkę (można ją lekko podsmażyć, ja dodaję surową). W tym czasie tartą bułkę namaczamy w ciepłym mleku.
3. W większej plastikowej misce mieszamy: mięso, ugotowaną kaszę, posiekaną cebulę, namoczoną tartą bułkę, starty ząbek czosnku oraz zioła. Całość dokładnie mieszamy (za pomocą ręki lub drewnianej łyżki) i doprawiamy do smaku solą oraz pieprzem. 
4. W rękach formujemy kotleciki, obtaczamy w niewielkiej ilości bułki tartej  i smażymy na złoty kolor (do smażenia wszelkich kotletów używam oleju rzepakowego pół na pół z masłem klarowanym).
5. Jako dodatki proponuję sałatkę z buraczków albo z kiszonej kapusty.
6. Smacznego!