S'mors

 

Żegnamy wakacje, witamy szkołę i żłobek :) Wrzesień to zawsze zmiany w życiu rodziny, to trochę taki nieformalny sylwester. Franek idzie do starszej grupy w żłobku. Hania zaczyna zupełnie nowy etap w życiu - szkołę. Jako rodzice mamy wiele wątpliwości, pewnie jak większość innych. W środku buzuje tysiąc myśli i obaw, ale wierzę, że będzie dobrze.



Za nami dwa miesiące wakacji, w tym dwa tygodnie wspólnego wypoczynku. Tydzień cudnego pobytu agroturystyce, gdzie dzieci wyprowadzały zwierzęta na spacer, doiły krowę, piły jeszcze ciepłe mleko, jeździły codziennie na kucyku, zbierały jajka od kur i przynosiły chrust z lasu na ognisko. Wieczorem kąpaliśmy dwóch kocmołuchów, a rano nie mogliśmy dobudzić ich na śniadanie. Drugi tydzień spędziliśmy nad polskim morzem, z którym ja osobiście przeprosiłam się po 15-letniej przerwie :) Morał powakacyjny mam taki, że ważne gdzie, ważne w jaką pogodę, ale najważniejsze jest to z KIM spędzasz urlop :)

Polska wersja amerykańskich s'morsów. Nie mieliśmy ani specjalnych ciasteczek ani czekolady Hershey's. Ale były pianki marshmallow i było ognisko.

• pianki marshmallow
• czekolada mleczna z nadzieniem toffi (choć wskazana jest gorzka)
• kruche ciasteczka/wafelki/ew. krakersy

Rozkładamy parami ciasteczka lub wafelki, na jednym ciasteczku z pary kładziemy kostkę czekolady. Najlepiej, żeby czekolada była cienka, ale w jedynym czynnym sklepie w okolicy nie było wyboru. Kupiłam więc czekoladę mleczną z nadzieniem toffi, żeby trochę łatwiej się topiła. 

Pianki delikatnie opalamy nad ogniskiem (w warunkach domowych można to zrobić nad palnikiem gazowym). Kładziemy tak opaloną piankę na ciastku z czekoladą, przyciskamy delikatnie drugim ciastkiem i wyciągamy patyczek, na którym mieliśmy umocowaną piankę marshmallow).

Smacznego!

Trochę wspomnień... Moja piratka. 

Mały człowiek i morze.

Wakacje na wsi, czyli dzieciom funduję teraz to, co sama w dzieciństwie miałam za darmo. Mało tego, wrócimy tam na pewno! Wróciło wiele wspomnień, dźwięk ciągnika wieczorem, na polu. Kombajn, snopowiązałka. Ściernisko, które rani nogi. Jeżyny i jagody zrywane prosto z krzaków. Malowanie kredą na ulicy. Radość na buziach i słowa: mamo ja nigdy nie chcę stąd wyjechać!

Wakacje na wsi.

Owoce lasu.

Wakacje, obowiązkowy punkt programu. Gofry.

Po powrocie przemeblowaliśmy pokój Hani, zmieściliśmy biurko. Tornister kupiony, zeszyty, pióro dla leworęcznych i kolorowe wycinanki. Od września wracamy też na zajęcia taneczne.

Do szkoły gotowi, start!

Szykując Hanię do szkoły, wspominamy z mężem nasz start w szkole. 

On pamięta niewiele. Mówi, że harcówkę i przytykanie języka do żelaznej bramy w mroźny dzień. 

Strzelanie z białych kulek i grę w kapsle. 

Ja pamięć mam trochę lepszą, choć chciałabym z tych chwil zapamiętać jeszcze więcej.

Pamiętam...

mój pierwszy tornister, z żółto-brązowego skaju, z pomarańczowymi szkiełkami odblaskowymi,

kredki z misiem, 

granatowy fartuszek z białym kołnierzykiem, 

plakietkę "wzorowy uczeń" w późniejszych klasach,

okładki podręczników i szarobure zeszyty, okładane tapetą, która została cioci po remoncie,

chińskie pióro z taką miękką tutką na atrament,

w zimie kozaki Relaksy, a w lecie tenisówki z Czech,

autobus szkolny, 

warcaby na świetlicy, 

pierwszą ocenę "dostateczną" za zakładkę do książek, bo krzywa była, choć wyklejona orzechami wyciętymi z opakowania po niemieckiej czekoladzie, 

strzelanie makaronem z łyżek na stołówce, 

pierwszy bunt dziewczyny kontra chłopaki, 

moje ósme urodziny (nie wiem dlaczego zapamiętałam właśnie te najbardziej),

zapach szkolnej biblioteki i jednakowe szare obwoluty na wszystkich książkach,

pierwszą laurkę od chłopaka,

pracownię ZPT,

tańce szkolne, 

płyn Lugola. 

hymn szkolny "Szpalerem drzew i małym mostkiem", ale całego już nie umiem sobie przypomnieć...

numer w dzienniku, przeważnie 17-ty,

wszystkich nauczycieli,

Dzieci z Bullerbyn i Karolcię z niebieskim koralikiem.