Ciastka cytrynowo-maślane (idealne do stempelków)

Już jutro Franek kończy pierwszą grupę w żłobku. Nigdy nie zapomnę pierwszego dnia, stresu i własnego zamotania. Franek zaczął chodzić do żłobka w połowie września ub. roku. Ja wracałam do pracy od października. W pierwszym tygodniu zostawiało się dzieci na godzinę, dwie. Rano zaprowadziłam Franka do żłobka, wróciłam do domu, przyszła do mnie kochana Ewa, ciocia Hani i jej opiekunka przez trzy lata... Nie potrafiłam nawet skupić się na rozmowie. Po godzinie pognałam do żłobka, żeby odebrać spłakane dziecko. A dziecko wyszło uśmiechnięte, zadowolone, a ja zorientowałam się, że nie mam ani jego czapki, ani kurteczki jesiennej. Zabrałam te wszystkie rzeczy ze sobą do domu, sama nie wiem po co. Niosłam więc Franka przez miasto na rękach, otulonego w moją kurtkę, w mojej apaszce na głowie zamiast czapki i kolejny raz myślałam o sobie, jaka jestem niepozbierana. 

Kolejne dwa tygodnie były trudne i dla mnie, i dla Franka. I dla innych dzieci, ich rodziców i cioć w żłobku. Ryk w szatni, ryk w sali. A po dwóch tygodniach jak ręką odjął. Franek zaczął sam pukać do drzwi i dawać ciociom sygnał, że oto już jest. Gotowy do psocenia, z zapasem pieluch pod pachą. Przez rok nie chorował nam prawie wcale! Raz miał niegroźny kaszel, raz gorączkę. I tyle. Mało kto wierzy, że dziecko żłobkowe przeszło pierwszą grupę, najbardziej narażoną na zarazki i wirusy, bez poważniejszych powikłań. Więc jesteśmy wyjątkiem i dobrze nam z tym :) 

Bałam się zawsze opieki w państwowych placówkach. Hania miała ciocię Ewę tylko dla siebie, a w żłobku wiadomo. A tu okazuje się, że dziecko w grupie radzi sobie super, choć raz został pogryziony przez innego chłopczyka, choć w ostatecznym rozrachunku na dobre mu to wyszło, bo od tej pory Franek przestał gryźć Hanię :) Ciocie są ciepłe, cierpliwe i uśmiechnięte. Każda bez wyjątku. Informują wyczerpująco o wszystkim i nie zdarzyło się, żebym kiedykolwiek została niedoinformowana. Pracują w hałasie, pieluchach, płaczu, wołaniu, jojczeniu... i mają jeszcze niespożyte pokłady cierpliwości dla rodziców.  Chapeau bas drogie Panie!

Ciasto z tego przepisu idealnie nadaje się do wszystkich ciastek wykrawanych foremkami. Sam przepis pochodzi z jednego z pierwszych numerów "Dekoracji Ciast". Sok i skórkę z cytryny można zastąpić ekstraktem waniliowym, mielonym kardamonem, dodatkiem kakao. To ciastka, które "trzymają kształt". I choć nie mam ręki ani talentu do precyzyjnego odciskania stempelków, to jak na pierwszy raz wyszło całkiem całkiem :) A stempelek był dodatkiem do urodzinowego prezentu od koleżanek i kolegów z pracy. I jeszcze wierszyk cudny był! 

składniki:

na małą porcję (20-30 ciasteczek)

• 125 g masła 
• 125 g cukru pudru
• 1 jajko 
• skórka z 1/2 cytryny
• sok wyciśnięty z 1/2 cytryny 
• 250 g mąki pszennej
• szczypta soli

Miksujemy cukier z masłem, dodajemy jajko, sok oraz startą skórkę z cytryny. Na koniec mąkę, szczyptę soli i wyrabiamy gładkie ciasto. Wkładamy do lodówki na pół godziny. Rozwałkowujemy, wykrawamy dowolny kształt ciastek. Jeśli będziemy używać stempelków, wycinamy okrągłe ciastka, średnicą dopasowane do stempelków, przenosimy na blachę wyłożoną papierem do pieczenia i odciskamy na każdym stempelek.  Pieczemy ok. 10-12 minut w 180 st.

Smacznego!