Babeczki, które nigdy nie zostały zjedzone....

Przepisu dzisiaj nie będzie, choć długo szukałam na dysku zdjęć drożdżowych babeczek z jagodami, które upiekłam dokładnie 21 marca 2011 roku, i które nigdy nie zostały zjedzone.

21 marca 2011 r. słońce świeciło dokładnie tak samo jak dzisiaj. Temperatura była niższa, w powietrzu dawało się wyczuć chłód. Taki prawdziwy, wiosenny. To był jeden z piękniejszych dni po ustępującej zimie. Do tego pierwszy dzień wiosny. Pełno beztroskiej młodzieży w parku, na ławkach.

Mąż miał wolny dzień. Przyszedł z Hanią po mnie do pracy. Poszliśmy na pierwsze w sezonie naleśniki do Grabówki. Usiedliśmy przy stolikach wystawionych na zewnątrz. Mimo chłodnego powietrza, marznących rąk i za szybko stygnących naleśników, z radością grzaliśmy nasze buźki w słońcu.

Wieczorem upiekłam drożdżowe muffiny z jagodami. Odstawiłam je do wystygnięcia na kratkę. Pomyślałam, że zabiorę rano kilka do pracy. 

Położyłam się ok. 23.00. Mój mąż jakieś pół godziny później. 

Obudziło nas głośne pukanie do drzwi. Kiedy otworzyłam oczy, mąż już biegł po schodach na dół, a ja poczułam przeraźliwy smród. Tylko smród. Nic więcej. Hania cały czas spała w łóżeczku obok naszego łóżka. 

Kiedy otworzyliśmy drzwi, do mieszkania wpadła wielka chmura czarnego dymu. Z tego dymu wyłonił się strażak, w masce, z butlą z tlenem na plecach. I taki wielki wszedł do środka. Zaczął ściągać kwiaty z parapetów i ustawiać je na podłodze. Patrzyłam na niego jak zahipnotyzowana i myślałam: Jezu, dlaczego on robi to tak delikatnie? Kazał nam się ubrać, wziąć dokumenty i kluczyki z samochodu. Mieliśmy zejść na dół i poczekać w samochodzie. Jak byliśmy naiwni. Jak bardzo mu wtedy ufaliśmy. Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że do domu nie wrócimy przez kilkanaście kolejnych nocy. A zwrot o samochodzie miał nas tylko uspokoić. 

Ubraliśmy się w pośpiechu. W takie wielkim pośpiechu i szoku, że zapomniałam o bieliźnie, ale nie zapomniałam o szkłach kontaktowych. Przeprowadzono nas przez czarną śmierdzącą otchłań. Prosto do karetki. Po badaniach w szpitalu okazało się, że stężenie tlenku węgla u Hani było na granicy normy. 

Przyczyną całego zajścia było zwarcie w lodówce sąsiadki, która mieszka pod nami. Przyczyna niezależna zupełnie od człowieka. Biegli ocenili, że doszło do zwarcia i ogień od razu rozprzestrzenił się na drewniane meble. Najprawdopodobniej śpiącą sąsiadkę obudził pies. Pies, który tego pożaru nie przeżył. Nie muszę chyba dodawać, jaki mógłby być finał tej nocy, gdyby nie on - bohater. 

Od chwili, kiedy wróciliśmy do domu, a wróciliśmy po miesiącu, mamy zainstalowane czujniki dymu i ognia, a także czujnik tlenku węgla. Mam wielką nadzieję, że to, o czym napisałam powyżej, przekona i Was, żeby takie czujniki zainstalować u siebie. Nie jest to wielki wydatek, a gwarantuje spokojniejszy sen, zwłaszcza po takiej przygodzie...  Rozeznajcie rynek, mogę podpowiedzieć jakie czujniki mamy w domu. To nie jest tekst reklamowy. To jedynie ta data, która przywołuje wspomnienia. Wspomnienia smrodu dymu, który wchodzi w nozdrza, w podświadomość i długo nie można się go pozbyć. 

22 marca 2012 r. słońce świeciło dokładnie tak samo jak dzisiaj. Temperatura oscylowała w granicach zera. Tuliłam nowo narodzonego Franka w ramionach i myślałam, że zbieg okoliczności to chyba za mało powiedziane.... Dokładnie rok wcześniej, w nocy z 21 na 22 marca, tuż przed pierwszą w nocy zapukał strażak. Teraz pojawiły się  pierwsze skurcze. O 4 rano dzwoniliśmy ze szpitala do teściów, że przyjeżdżamy do nich, bo nie mamy gdzie wrócić na noc. Rok później o 4 rano również dzwoniliśmy do nich, bo musieliśmy jechać do szpitala. Franek był w drodze. Przyjechali, żeby zostać z Hanią. 

Często jest tak, że myślimy podświadomie, że to nas nie dotyczy. Że żyjemy w tak pewnym otoczeniu, wszystko mamy nowe, że nic złego nie może się wydarzyć. Może. Bez względu na to czy jesteś bogaty, biedny, szczęśliwy, samotny, zakochany, chory, zdrowy, masz urodziny, sąsiadów, mieszkasz na odludziu. Pewnie na co dzień o tym nie myślisz, albo myślisz, że nie jest to sprawa pierwszej potrzeby, że kiedyś do tego wrócisz. Tylko kiedyś może być już za późno. 

Napisałam już chyba wszystko.... teraz pora zacząć myśleć nad Frankowym tortem :)