Strawa dla ducha - książki, które polecam

Chciałam napisać o mich ulubionych książkach. Z ostatnich kilku lat, które weszły pod skórę i ciągle tam są. Książki, do których wraca się po latach, płacze się przy tych samych scenach, wzrusza w tych samych momentach, a zakończenie choć nie zaskakuje już tak samo, to ciągle przyprawia o dreszcze.

I choć zamierzałam pisać o książkach, to w trakcie pisania wyszło, że to ich autorzy wyszli na plan pierwszy.

Ken Follett - jego książki z cyklu historycznego to absolutny numer jeden. Uwielbiam opasłe tomiska. Kiedy już się na dobre rozczytam, wiem przynajmniej, że tak szybko nie dopadnie mnie uczucie pustki, kiedy w końcu dotrę do ostatnich stron. O tym autorze powiedziała mi przyjaciółka z liceum, moje literackie guru i połykacz powieści w jednym. I choć rozmowę na temat książek Folletta zaczęłyśmy od "Upadku gigantów", to właśnie "Filary Ziemi" oraz "Świat bez końca" wywarły na mnie największe wrażenie.

Jeśli ktoś czytał "Katedrę w Barcelonie" (I. Falcones), w tych powieściach utonie bez końca. Akcja "Filarów.." rozpoczyna się w XII wieku w Anglii. Główny wątek związany jest z budową katedry w Kingsbridge. Jest miłość, pożądanie, głód, wojny domowe, walka o władzę. "Świat bez końca" to kontynuacja "Filarów ziemi", ale w sposób dość nietypowy, bo w drugiej części spotykamy potomków bohaterów, których już znamy, dokładnie 200 lat później. Obie powieści zostały sfilmowane, w piątkowe wieczory, w TVP1 można obejrzeć właśnie "Świat bez końca". Jednak szczerze przyznaję, że w tym przypadku wolę książki i własną wyobraźnię. Mój mąż, który podjął próbę czytania pierwszej części i nie podołał, serial obejrzał ze sporym zainteresowaniem. 

W pamięci zapadły mi jeszcze dwie inne powieści autorstwa Kena Folletta, "Uciekinier" oraz "Niebezpieczna fortuna". Wszystkie historyczne. Współczesne (głównie szpiegowskie) to jednak nie moja bajka.

źródło: empik.com

Khaled Hosseini - kto jest ze mną od dłuższego czasu na FB, ten być może pamięta mój wpis na temat "Chłopca z latawcem". Jeszcze podczas mojego urlopu wychowawczego, najprawdopodobniej podczas wakacji, bo Hania też była w domu, siedziałam na kanapie, w szlafroku, z czerwonym nosem, z setką zasmarkanych chusteczek i zanosiłam się płaczem. 

Dzieci w piżamach, puszczone samopas... i tak pół dnia, bo ja od tej książki nie mogłam się oderwać, ani przestać o niej myśleć. O dwóch chłopcach, o geście przyjaźni jednego, kiedy obaj byli mali, a drugiego dopiero po latach. Wojna w Afganistanie. Dzieci. I wielkie świadectwo przyjaźni. Nie polecam tej książki kobietom w ciąży. Wszystkim innym mówię, że to lektura obowiązkowa. Filmu nie widziałam, ale jeśli kiedyś będzie okazja - zobaczę, choć ja mało filmowa jestem. Kiedy skończyłam czytać, od razu sięgnęłam po kolejną książkę tego autora "Tysiąc wspaniałych słońc". I znowu płacz, tym razem w nocy. Czytałam tę książkę przed snem, kiedy mąż już słodko spał, a później dławiłam łzy i chowałam twarz w poduszkę. W nocy miewałam paskudne sny i może to dziwnie zabrzmi, ale takich książek szukam. takich, które wryją się w pamięć i pobudzą wyobraźnię. Jeszcze raz wróciłam do Afganistanu, do małej osieroconej Miriam, w wieku 15-lat wydanej za starego despotę. O niej, o trudnej przyjaźni między afgańskimi kobietami właśnie jest ta książka. Teraz czekam na "I góry odpowiedziały echem". Wiem, że będzie równie mocno chwytała za serce.

Paulina Simons - nie pamiętam skąd się wzięła w moim życiu :) Ale na pewno uruchomiła moją wyobraźnię, wzbogaciła wiedzę i zabrała na jakiś czas do stalinowskiej Rosji. Przeczytałam większość jej książek. Śmiem przypuszczać, że chyba wszystkie, które się w Polsce ukazaly (choć przez jedną nie przebrnęła i ciągle czeka, aż do niej wrócę). 

Na pewno zachwyt nad literaturą opisującą międzywojenną Rosję zaczął się od "Saszeńki" (S.Montefiore), później była "Biała Wilczyca" (T. Revay), a po nich przyszła trylogia, która sprawiła, że zatraciłam się na jakiś i trudno było ze mną nawiązać logiczny kontakt :) Ta trylogia to: "Jeździec miedziany", "Tatiana i Aleksander" oraz "Ogród letni". Od najlepszej do najsłabszej, ale warto przeczytać wszystkie. Miłość Tatiany i Aleksandra w czasach stalinowskiej Rosji, w czasach głodu i wojny, jest opisana niezwykle barwnie. Druga część przenosi nas w przeszłość i pozwala poznać bliżej Aleksanda, a w części trzeciej wybiegamy daleko w przyszłość.

Z innych książek tej autorki polecam "Dziewczyna na Times Square" oraz "Pieśń o poranku". Książka, której nie dokończyłam to "Droga do raju", a w kolejce czeka "Jedenaście godzin"

Antonina Kozłowska - polska autorka trzech książek (o kolejnych w każdym bądź razie nic mi nie wiadomo). Ale to tylko jedna mocno mną ruszyła. Już pisałam, że nie powinny książek Hosseiniego czytać kobiety w ciąży. Przy tej to powtórzę. "Kukułka" wbrew pozorom to ciężka pozycja. Dająca do myślenia, że nie można w życiu mieć wszystkiego.

Dwie kobiety z dwóch rożnych światów. Ta, która ma wszystko nie ma jednego. Ta, która nic nie ma, ma to co najważniejsze. Rozumiecie coś z tego? Chodzi o dziecko... Nic więcej nie napiszę, ale do przeczytania tej książki zachęcam.

Jeśli się Wam spodoba, jest jeszcze "Czerwony rower" oraz "Trzy połówki jabłka".

Stanisław Srokowski - autor książek o Kresach i ich historii. Przypadkiem dorwałam "Ukraińskiego kochanka", przepadłam... pożyczyłam komuś i do mnie nie wrócił, została druga część "Zemsta", ale to już nie to samo. 

W książkach Srokowskiego trudno szukać pięknego stylu, trudno w sumie szukać jakiegokolwiek stylu literackiego. Ale przez to, o czym w swoich książkach opowiada, nie mogłam się od nich oderwać. Jeśli Wasi przodkowie pochodzą Kresów. Ze Lwowa, Tarnopola, Stanisławowa, Brzeżan... jeśli słuchaliście opowieści swoich dziadków o banderowcach i bandzie UPA, to wszystko zrozumiecie. Zrozumiecie też, że błędy stylistyczne autorowi można wybaczyć. Natomiast jeśli obce są Wam te ziemie, zachęcam do zapoznania się z losami miłości Polki i Ukraińca, która przytrafiła się im w strasznym momencie historycznym.

Stieg Larsson - tego pana chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Nie żyjący już autor absolutnego bestselleru. Nigdy nie byłam zwolenniczką kryminałów, zdarzało mi się czasami przeczytać Kavę i to chyba tyle. Do czasu, aż sięgnęłam po trylogię Millenium Larssona. 

Mam wrażenie, że to właśnie Millenium zapoczątkowało modę na skandynawską literaturę. Po Millenium sięgnęłam po książki Camilli Lackberg i w połowie każdej wybuchałam śmiechem, wydawały się być tak naiwne i przewidywalne. Podobne odczucia miałam do książek Nesbo, a jedynie Mankell stanął na wysokości zadania. Pewnie byłoby zupełnie inaczej, gdybym nie przeczytała wcześniej tej trylogii :) Jej tytuły są już tak nietypowe i tak intrygujące, że ma się ochotę po nie sięgnąć. "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet", "Dziewczyna z tatuażem". "Zamek z piasku, który runął". W moim przypadku dodatkowym czynnikiem zachęcającym była jeszcze liczba stron (ok. tysiąca każda z części!). Absolutnie najlepszy kryminał EVER. Przy Larssonie, Coben to przedszkolak. 

Z samym "procesem" czytania bywa u mnie różnie. Są książki, których czytanie celebruję i cieszę umysł każdym zdaniem. Są takie, które połykam, przeskakuję po dwie linijki na raz i siłą powstrzymuję własną ciekawość, żeby nie przeczytać choć kilku zdań z ostatniej strony. Są takie, które zaczynam i nie kończę. Odkładam "na kiedyś" i najczęściej do nich nie wracam. Są w końcu i takie, które czytam trzy miesiące. Taką właśnie czytam teraz. Dwie strony i odkładam, ale coś mnie jeszcze przy niej trzyma. 

Tyle... Mam nadzieję, że znajdziecie coś dla siebie! Reklamacji nie przyjmuję, bo upodobania literackie to zbyt indywidualna sprawa :)