Moje Wigilie

Nie mam ani jednego świątecznego zdjęcia z dzieciństwa. Chętnie od takich bym zaczęła moją małą wigilijną opowieść. Bo pewnie jak niejednemu z Was, przy wigilijnym stole zmieniały się nie tylko potrawy, ale przede wszystkim ludzie... Myślałam ostatnio ile Wigilii jestem w stanie odtworzyć w pamięci. I zaskoczyłam samą siebie, bo nie pamiętam własnych urodzin, imprez, sylwestrów, świąt wielkanocnych, ale Wigilie mam poukładane w pamięci w sposób chronologiczny, od momentu, kiedy skończyłam jakieś 6-7 lat... Niewiarygodne, ale prawdziwe. Mam kilka wątpliwości, nie wiem czy w przypadku niektórych nie było odwrotnie, ale to właśnie dzięki ludziom, z którymi dane było mi spędzić ten czas, mogłam dotrzeć w pamięci do tych wspomnień. 

Moje pierwsze wigilijne wspomnienie to woskowe kredki chińskie, w zielonym opakowaniu, z namalowaną dziewczynką. I opowieść wujka, który przed kolacją jeździł na służbowe spotkanie ze swoimi podopiecznymi, że spotkał gwiazdkę po drodze. Tuż koło sklepu, biegła z górki i dała mu prezenty dla nas... Wierzyłam w to święcie. Oczami dziecięcej wyobraźni widziałam szarego fiata z pomarańczowymi pokrowcami, który hamuje koło jedynego sklepu na wsi, a gwiazdka wrzuca mu do środka zapakowane prezenty... W kolejnych latach było wywoływanie do kuchni, bo pokój trzeba wywietrzyć przed kolacją. I każdorazowe zdziwienie, że akurat wtedy gwiazdka wpadła... Kiedy żył mój tata, wszystkie Wigilie spędzaliśmy w domu. Rodzice ze mną, dziadkiem i rodziną siostry mojej mamy. Nie wiem czy wtedy było na stole 12 potraw, próbowaliśmy liczyć, ale nigdy nie wiedzieliśmy czy uszka z barszczem to jedna potrawa czy dwie osobne. Święta w takiej atmosferze, pełne beztroski, w śniegu po kolana, z Pasterką i nocnym dojadaniem po powrocie do domu, trwały do chwili, kiedy skończyłam 12 lat. 

Tata z dziadkiem odeszli w jednym roku. Tym najbardziej przełomowym dla współczesnej Polski, w 1989. I od tego momentu każde następne święta były najzwyczajniej w świecie smutne. Były Wigilie, do których zasiadałam sama z mamą. Na stole 4 podstawowe potrawy, których na stole nie mogło zabraknąć. Barszczyk z uszkami, pierogi ze słodką kapustą, smażony karp i kutia. I opłatek piąty. I trzecie nakrycie, dla tego, który zbłądził, ale który nigdy do nas nie trafił... Obie wtedy dobrze z mamą wiedziałyśmy, że to miejsce tak naprawdę jest dla taty, choć żadna z nas nigdy nie wypowiedziała tego głośno. Nigdy nie umiałam powstrzymać łez, mama również. Ale dziś wiem, że jedna i druga nie chciała płakać... nasze życzenia zawsze zaczynały się od zdrowia. Bo jak zdrowie będzie, to wszystko inne też będzie. Dostałam kiedyś od mamy taki sweterek, dziś pewnie ktoś powiedziałby, że kardigan. Ciepły, ciemnoszary, w kolorowe serduszka. Chodziłyśmy w nim obie. I jeśli w myślach przywołuję wspomnienie o mamie, to właśnie widzę ją w tym sweterku w serduszka. W siwych włosach, z oczami niebieskimi, z nienaganną figurą jak na jej wiek. I w kozakach czarnych na obcasie. Naszą ostatnią wspólną wieczerzę zjadłyśmy w grudniu 2000 roku.

Wigilia w następnym roku była inna wszystkie dotychczasowe. Pierwsza bez mamy. Pierwsza "u kogoś". Pierwsza bez barszczu z uszkami, co było dla mnie tak niewiarygodne, że aż niewyobrażalne. Przez lata pielęgnowania tej samej tradycji, nie zdawałam sobie sprawy, że zupa wigilijna to rzecz regionalna. Że są rodziny, w których jada się zupę grzybową, zupę rybną, migdałową... 

Kilka lat później w pakiecie ślubnym, razem z mężem, dostałam wielką rodzinę :) Przez pierwsze lata chodziliśmy do teściów, ale kiedy im zaczęło szwankować zdrowie, a nam urodziły się dzieci, na kolacji spotykamy się u nas. Co roku tradycyjnie trwa licytacja, kto co przygotuje, kilkanaście razy liczymy na palcach czy aby na pewno potraw będzie 12, czy wystarczy krzeseł, czy prezenty dla wszystkich mamy. Teść co roku mówi, że po karpia pójdzie już o 7.30 rano, na co mój mąż co roku mu odpowiada, że czasy komuny się skończyły i ryby o 15 dalej będą. Teściowa ma swoje potrawy, których nie chce oddać za żadne skarby, bo jeszcze zrobię coś niezgodnie z tradycją, do kutii dodam imbiru na przykład, a potrawy wigilijne mają być wiadomo... takie same jak 50 lat temu. 

Tradycyjnie na Wigilię i święta przygotowujemy:

• barszcz z uszkami 
• pierogi z kapustą i grzybami 
• karpia smażonego 
• karpia w galarecie 
• dwa rodzaje śledzi, co roku inne 
• kulebiak z kaszą gryczaną 
• kutię 
• kompot z suszonych owoców
• czasami teściowa kapustę z grzybami 
• czasami kluski z makiem 

Przez kilka lat wieszaliśmy na choince takie małe białe buciki, które zwiastowały, że przy w następnym roku pojawi się nowy człowiek w rodzinie. 

Po kolacji wpada do nas reszta rodziny i powiem jedno - to jeden z najpiękniejszych wieczorów w roku :) Radość Hani, która czeka na kuzynostwo, szaleństwo przy odpakowywaniu prezentów. Niech tak to trwa, niech tak to trwa... 

 

Kochani,
 życzę Wam pięknych
i prawdziwie rodzinnych
Świąt Bożego Narodzenia!