Moja bajka, moje miejsce...

Jakiś czas temu założyłam drugi blog. Blog, który miał mi pomóc w poszukiwaniu pomysłów na ciekawą aranżację łazienki. Na blogu pojawiły się cztery posty. Żaden z nich nie dotyczył łazienki, ani wystroju żadnego innego pomieszczenia. Umieściłam tam natomiast to, co podczas codziennych spacerów matki z wózkiem, najczęściej spotykam, co wypatrzę czasami i co sprawia, że mojego miasta nie zamieniłabym na żadne inne. Moją bajkę. 

Chciałam pokazać Wam dzisiaj kilka migawek z moich spacerów. Rzadko spaceruję sama, wiadomo ;) Zawsze pcham przed sobą wózek, a wózku siedzi Franek. Czasami sobie śpiewa, czasami śpi, a czasami drze się wniebogłosy. Hania towarzyszy nam popołudniami, bo jak to z 5-latkami bywa, połowę dnia spędza w przedszkolu. Kiedy byłam z nią na urlopie macierzyńskim, nazwy opolskich ulic miałam w jednym paluszku. Śmiałam się, że mogłabym zostać taksówkarzem. Schodziłam Opole wzdłuż i wszerz, z Frankiem nie było to możliwe do powtórzenia. Nawet nie ze względu na jego charakter, ale na zupełnie inny plan dnia. Mimo wszystko, udało się nam w tym roku znaleźć kilka opolskich perełek. Różowe festiwalowe drzewo, strzechę z afrykańskiej wioski w samym centrum Opola oraz kolorową zwierzynę na dachu jednego z budynków. Takie cuda oderwane od rzeczywistości sprawiają, że pojawia się uśmiech na twarzy. Mimo dnia ciężkiego, bo w pracy coś nie poszło, bo koleżanka zawiodła, bo znowu pod wozem zamiast na wozie. Popatrzy człowiek przypadkiem w górę i od razu myśli jaśniejsze. Bo jak tu się nie uśmiechnąć widząc niebieskiego zwierza na ostatniej kondygnacji. 

Jesienią uwielbiam chodzić na Bolko. To taka nasza wyspa, oaza zieleni, no las niemal blisko miasta. Taki las ze ścieżkami asfaltowymi i ławeczkami co chwilę. Nie wiem dlaczego tak jest, ale na nasze opolskie Bolko lubię chodzić sama. To znaczy z wózkiem, a wózku Franek, nie inaczej. W tygodniu, w dni robocze. Bo w weekend obowiązkowo komplet rodzinny, sztuk cztery. Ale to już zupełnie inna historia. Moja bajka to ta z wtorkowego lub czwartkowego południa, kiedy ludzi na Bolko niewiele. Uwielbiam to uczucie, kiedy ludzi na Bolko jest niewiele. Wtedy można szurać butami w żółtych i pomarańczowych liściach. To jest właśnie moja bajka. Zakochanych czasami można spotkać, którzy z lekcji uciekli i świata poza sobą nie widzą. I takich widok jak na zdjęciu poniżej czasami oczom się ukaże, emeryci trzymający się za rękę. Widuję ich często na Bolko i marzę, że za lat trzydzieści sama tak z moim mężem powędruję. 

Jeśli tylko pogoda pozwala, popołudnia spędzamy na placu zabaw, najczęściej w przedszkolu Hani. Odbieram ją, a Franek już w wózku wstaje, krzyczy i pokazuje na drzwi do sali swojej siostry. Wie, że tam zabawek zatrzęsienie i że dzieci tam są. Panie pozwoliły mi go wpuścić kilka razy, choć w sumie to nie miały nic do powiedzenia, bo on przemieszcza się jak światło. Nie dość, że szybko, to jeszcze mam wrażenie, że potrafi znaleźć się w kilku miejscach jednocześnie. Później wędrujemy do piaskownicy i na zjeżdżalnie. Uwielbiam ten czas. To też moja bajka. I choć inne mamy patrzą na mnie z politowaniem, bo biegam, pokrzykuję „Franek, nie wolno!”, „Franek, chodź tutaj!”. „Franek, nie właź tam!”, noszę go, przenoszę, daję pić, odciągam uwagę, z tego placu wyciągnąć do domu się go nie da. To i tak te chwile są piękne i wyjątkowe dla mamy, która za chwilę wraca do pracy, a jeszcze przez moment nacieszyć się może do woli takim czasem z dziećmi.

Po takim dniu wracamy w trójkę do domu. I wtedy dopiero się zaczyna! Jedno chce malować, drugie zabiera mu kredki, jedno chce coś zjeść, drugie mu to z rąk wydziera. I piski, i krzyki. I uśmiecham się wtedy do siebie i myślę, że ja już inaczej żyć nie umiem. Puste byłoby to życie bez tych nóżek tupiących. I choć jedna z sąsiadek nie odpowiada od jakiegoś czasu na moje dzień dobry, to w duchu przyznaję,że wcale jej się nie dziwię… bo gdyby nad moją głową codziennie przewalało się takie tornado, to też przestałabym kłaniać się sąsiadom z góry. I choć czasami zamykamy oczy, zaciskamy zęby i liczymy w myślach do dziesięciu. I choć licytujemy się kto ile razy wcześniej wstał, a kiedyś obiecywaliśmy sobie, że nigdy tak nie będziemy, że ja zrobiłam to, to i to, to teraz ty zrób to i tamto, to życie weryfikuje takie założenia i czasami policytować się trzeba. Coś o tym wiem, bo wcześniej wstaję tylko w niedzielę : )

Z dziećmi spędzam naprawdę sporo czasu. I mam wyrzuty sumienia, kiedy zostawiam je pod opieką i pędzę na spotkanie, idę na zakupy. Później patrzę na mamy, które wyjeżdżają w tygodniowe delegacje i myślę sobie: przesadzam. Nie można aż tak. Ale nie poradzę nic na to, że wystarczą mi dwie godziny rozłąki, żeby tęsknić za zapachem ich włosów, dotykiem pulchnych rączek. Nawet za płaczem, jojczeniem i szarpaniem o zabawki. I choć czasami mam ochotę uciec na koniec świata, albo przynajmniej do drugiego pokoju, żeby przespać 8 godzin bez pobudki albo zwyczajnie w ciszy poczytać książkę, to największą i najbardziej szczerą radość dają mi chwile, kiedy widzę jak brat siostrze podaje ubrania, kiedy rano szykuje się do przedszkola. Kiedy nieporadnie próbuje nałożyć jej skarpetki. Kiedy nabije sobie guza i to ona pierwsza całuje to wystające na głowie miejsce. Kiedy on płacze, tylko ona potrafi rozśmieszyć go tak, że po chwili oboje tarzają się po podłodze i ich rozkoszny śmiech sprawia, że patrzę i myślę sobie: tak, to właśnie jest moja bajka. Nie mogło być inaczej, to właśnie te małe chwile szczęścia i refleksji, mają dla mnie tak wielkie znaczenie. To one buduję moją bajkę, mój dzień codzienny.