Chleb z bobem, salami i ziemniakami.

Dziś wpis inny niż zwykle. Zapraszam Was na małą podróż współczesno-sentymentalną. Taką za jeden uśmiech :)

Podobno przychodzi taki wiek w życiu kobiety i mężczyzny, kiedy coraz częściej sięgamy pamięcią do obrazków z dzieciństwa. Podobno to nawet naukowo udowodnione. Jestem tego idealnym przykładem. Wspominam dzieciństwo coraz częściej, z coraz większym sentymentem. Porównuję moje wakacje z wakacjami dzisiejszej młodzieży, a kiedyś ta młodzież będzie porównywała swoje dzieciństwo do dzieciństwa własnych dzieci. Taka kolej. Takie to życie, jak mawiała moja sąsiadka. Ta z dzieciństwa, oczywiście ;)

Kiedy już prawie uwierzyłam, że nic nie jest takie jak było kiedyś, przypadek sprawił, że byłam świadkiem pewnej rozmowy. Byliśmy na wakacjach u podnóża Gór Stołowych. Upały takie, że nie wiadomo co z dziećmi robić i w którą stronę ruszyć. Żadne piesze wycieczki nie wchodziły w rachubę, choć temperatura i tak ciut lepsza niż w naszym mieście. Znaleźliśmy basen miejski w najbliższym  miasteczku. A na tym basenie czas się zatrzymał… Stare zdezelowane huśtawki, stare żelazne drabinki jak wąż wygięte, karuzela z czterema siedziskami i zapięciami na żelazny łańcuszek. I kiedy najmniej się spodziewałam, a spodziewałam się prawdę mówiąc sama nie wiem czego, usłyszałam jak kręcące się na karuzeli dziewczynki, ustalają między sobą zasady zabawy. Jedna powiedziała "to ja będę konduktorem", druga dodała "ja będę kręcić i zatrzymywać się na stacjach", trzecia uzupełniła: "pieniądze to będą liście, a bilety to będzie długa trawa". Zamknęłam oczy i pomyślałam: moja bajka. Kiedyś bawiłam się dokładnie tak samo i całkowicie uciekło to wspomnienie z mojej pamięci.

Z łezką w oku i z wielkim sentymentem wspominam czas dzieciństwa, ale teraźniejszej mojej bajki nie zamieniłabym na żadną inną. Celebruję to, co dzieje się tu i teraz. Mam szczęście spotykać na swojej drodze dobrych ludzi i mam szczęście mieć fajnego faceta za męża. Kto go zna, ten wie, że to serialowy Monk. Kiedy po poznałam, nie mogłam się nadziwić niektórym nawykom. Ale Monki tak mają. Na przykład wychodząc rano do pracy, mając na sobie już spodnie, najpierw zakłada buty, a dopiero na samym końcu koszulę. Domyślacie się dlaczego? Żeby nie pognieść koszuli, kiedy będzie wiązał sznurówki :) Kiedy zjada obiad ma ściśle określoną kolejność, mięso zawsze zostawia na koniec. Nigdy się nie spóźnia i nie lubi spóźnialskich. W przeciwieństwie do mnie, uwielbia czyścić buty, wypychać je prawidłami, a jak ich zabraknie to ze starych gazet zwija kulki i wpycha je do kozaków, żeby trzymały fason. Monkowskie nawyki widzę też w niektórych zachowaniach Hani i bardzo mnie to rozczula. Szczerze przyznam, że nawet im tego trochę zazdroszczę.

Ja w przeciwieństwie do Monka, jestem wiecznie w innym świecie. Jestem romantyczką i niepoprawną marzycielką. Lubię czytać książki (o tej bajce też kiedyś napiszę) i wzruszam się przy czytaniu książek częściej niż na najlepiej wyreżyserowanych filmach. Uwielbiam celebrować każdą chwilę, lubię mieć czas dla rodziny, przyjaciół. Nie zawsze jest to możliwe przy dwójce dzieci, ale czasami wystarczy znaleźć spokojny zielony zakątek, zabrać dzieci, przyjaciół i ich dzieci też, trochę smakołyków dla małych i dużych, dobry humor, latawce i coś na komary.

 

 

Chleb z bobem, salami i ziemniakami:

przepis pochodzi z książki "Dwaj łakomi Włosi" 

• 200 g ziemniaków 
• 450 g bobu, świeżego lub mrożonego
• 3 łyżki oliwy z oliwek
• 1 ząbek czosnku
• 100 g salami, pokrojonego w małą kostkę
• 500 g mąki pszennej
• 150 g świeżych drożdży
• 200 g letniej wody
• sól i świeżo zmielony czarny pieprz

Ziemniaki obieramy, myjemy i kroimy na mniejsze kawałki. Gotujemy w osolonej wodzie, aż będą miękkie. Odcedzamy i gnieciemy za pomocą tłuczka. Odstawiamy do wystygnięcia.

Drożdże rozpuszczamy w 3-4 łyżkach  ciepłej wody, dodajemy szczyptę cukru i pół łyżeczki mąki. Mieszamy i odstawiamy do wyrośnięcia.

Bób obieramy ze skórek(jeśli jest mrożony - chwilę blanszujemy). W garnku rozgrzewamy dwie łyżki oliwy, dodajemy lekko zmiażdżony ząbek czosnku, smażymy przez minutę, a następnie dodajemy bób, doprawiamy solą i pieprzem do smaku i trzymamy na ogniu przez kilka minut, co jakiś czas mieszając. Usuwamy czosnek, a bób przekładamy do miski i zostawiamy do ostygnięcia.

Na stolnicę przesiewamy mąkę. W środku robimy wgłębienie i umieszczamy w nim rozczyn drożdżowy, ziemniaki, bób i salami pokrojone w kostkę oraz wodę. Mieszamy razem,  a następnie wyrabiamy rękami aż otrzymamy gładkie ciasto. Formujemy kulę i odstawiamy na godzinę do wyrośnięcia. Ciasto powinno dwukrotnie zwiększyć objętość.

Wyrośnięte ciasto dzielimy na dwie części i przekładamy je do wysmarowanych masłem keksówek (użyłam dwóch jednorazowych). Przykrywamy z wierzchu ściereczką i odstawiamy na kolejne pół godziny do wyrośnięcia. 

Piekarnik rozgrzewamy do 200 stopni. Wierz chlebków smarujemy wymieszaną jedną łyżką oliwy z jedną łyżką wody. Wstawiamy do piekarnika, zmniejszamy temperaturę do 180 st. i pieczemy ok. 50 minut aż się ładnie zarumienią, przy czym po 40 minutach zaczynamy sprawdzać patyczkiem czy w środku już są upieczone. Wyjmujemy z piekarnika i odstawiamy do ostygnięcia.

Smacznego!